Een berg die mensenlevens neemt

🖍 Een berg die mensenlevens neemt….

Onze fotografen vertellen: Yolanda Wals

Ecuador, januari 2020

“Zodra je op 4866 meter hoogte de auto uitstapt, voel je gelijk hoe ijl de lucht is. Elke stap die je doet, kost moeite. Het is de bedoeling de vulkaan Chimborazo in Ecuador tot het hutje op 5000 meter hoogte te bewandelen. Dat klinkt vanaf 4866 meter niet heel veel, maar bedenk dat het zuurstofgehalte in de lucht slechts 53 procent is. Lopen is zwaar en zeker een hoogteverschil van 134 meter overbruggen is niet gemakkelijk op deze hoogte. Zodra ik de auto uitstap, slaat de vermoeidheid al toe. En dan heb ik nog niets gedaan!

Heel langzaam, voetje voor voetje gaat het omhoog. Om de paar meter stoppen om uit te puffen en een slok water te drinken. Onderweg kom ik gedenktekens tegen. Heel recente. Van 2018 en 2019. Op 12 mei 2019 zijn meerdere mensen omgekomen. Jong nog. In de 30 jaar. Ook een jongen van 25 jaar heeft het niet gered. En ik zie een gedenkteken voor een oudere man die een dag voor zijn verjaardag op deze berg het leven heeft gelaten. Het bedwingen van de berg moest vast zijn verjaardagscadeau worden, denk ik. Al die gedenktekens maken indruk. De berg neemt enorm veel mensenlevens.

Zelf loop ik voetje voor voetje door. Een deel van mijn medewandelaars keren inmiddels terug. Zij zien het niet meer zitten. Zelf word ik langzamerhand al duizeliger hoe hoger ik kom. Mijn hoofd wil verder, maar mijn lichaam zegt: stop. Af en toe ga ik even op een kei zitten om op adem te komen. Een passerende gids waarschuwt mij dat ik dat beter niet kan doen. Elke keer opstaan, kost op deze hoogte teveel energie. Hij adviseert mij grote rotsblokken op te zoeken en daar tegenaan te leunen als ik even wil uitpuffen. Ik volg zijn raad op. Maar de duizeligheid wordt met de meter dat ik verder omhoog loop erger en erger. Ik ben helemaal dizzy. Ik twijfel. Ik wil heel graag die 5000 meter halen. Ik ben een enorme doorzetter. Maar is het verstandig? In mijn gedachten zie ik al die gedenktekens weer langs de kant van het wandelpad van mensen die de klim niet overleefd hebben. Geef ik mijn verstand voorrang en ga ik terug, of laat ik mijn enorme drive prefereren en ga ik door. Ik besluit opnieuw wat meters te maken. En weer wat meters, en weer… Ik raak uitgeput.

Op een hoogte van 4960 meter krijgt mijn verstand toch de overhand. Ik kijk nog één keer naar boven, naar het punt dat ik zo graag gehaald zou willen hebben, maar ik besluit toch terug te gaan. Zodra ik een klein stukje gedaald ben, is de duizeligheid verdwenen. De energie komt weer terug. Ik heb zelfs voldoende energie om foto’s te maken. Maar nu terug in Nederland knaagt nog altijd het gevoel aan mij, dat ik het net niet heb gered. Ik hoefde nog slechts 40 meter te overbruggen…

Bijgaande foto vertelt voor mij het hele verhaal van de berg Chimborazo: de gedenktekens, de vulkaan in een duistere mist, waardoor de foto iets mystieks krijgt. Een berg die mensenlevens neemt…

Groetjes,

Yolanda Wals