Hoe begin je met urbex fotografie

Het moeilijkste: vinden van urbex locaties

Deel 1 over urbex fotografie

Gerben van Buiten is verwoed urbex fotograaf. Samen met zijn zwagers gaat hij regelmatig op pad om verlaten gebouwen te bezoeken en te fotograferen. “Het idee dat je ergens bent waar mensen hebben gewoond, waar kinderen hebben gespeeld, waar werd gewerkt, gekookt, gegeten, geslapen, gefeest, getreurd, kortom, waar werd geleefd, maar waar alleen nog maar stille getuigen van over zijn, dat fascineert me”, zegt hij. In deze blog neemt Gerben je mee in het ontstaan van zijn liefde voor urbex fotografie en vertelt hij op wat voor manier hij aan de juiste locaties komt. In een tweede blog gaat hij verder in op de fotografietechniek, die hij bij urbex fotografie gebruikt.

Het begon met een feestje…

Enige jaren geleden, tijdens een reisje naar Spanje, viel het me op dat er heel veel leegstaande boerderijen stonden. Ik vond het leuk om daar naar binnen te gaan en wat rond te struinen. Tijdens een feestje, met een biertje, zo gaat dat dan, liet ik de foto’s aan m’n zwagers zien. Die raakten enthousiast. Enige dagen later stuurde één van m’n zwagers me een linkje door van een site waarop alleen maar foto’s stonden van verlaten panden en….er bleek een naam te bestaan voor het bezoeken ervan: Urban Exploring!

Fotograferen op ‘verboden terrein

Urban exploring, afgekort urbex, is het bezoeken, fotograferen en documenteren van infrastructuur gemaakt door de mens, meestal verlaten gebouwen of niet openbaar toegankelijke locaties. Meestal gaat het daarbij om verlaten oude fabriekspanden, maar vaak ook voormalige ziekenhuizen, scholen, kantoorgebouwen of gestichten. Kastelen en kerken zijn ook zeer geliefd. Hoewel er geen verenigingen met statuten en regels voor urban explorers bestaan, houden de meesten zich aan de gedragslijn: ” Leave nothing but footprints, take nothing but pictures”. Ook proberen de meeste explorers geen wetten te overtreden anders dan het zich begeven op terreinen waar zij geen wettige toegang toe hebben. Volgens velen een ‘onschadelijke’ overtreding.’

‘Locaties zoeken bleek niet mee te vallen’

Al speurend op internet naar locaties die we zouden kunnen gaan bezoeken bleek dat nog niet mee te vallen. De urbexers laten op hun sites geen adressen zien bij de locaties. Dit is om vandalen en criminelen te weren van de locaties. De locaties hebben veelal codenamen die je ook niet verder helpen. Om aan adressen van locaties te komen moet je dus googelen en nog eens googelen, net zolang tot je eindelijk ergens toch een plaatsnaam of iets dergelijks tegenkomt. Dan is het, met foto’s die je hebt gezien van de buitenkant van het pand, zodat je weet wat de contouren zijn, een kwestie van zoeken op Google Earth en Google Maps met street view net zolang tot je het pand hebt gevonden.

Netwerk met collega urbexers helpt

Een netwerk met collega urbexers helpt ook om adressen te kunnen uitwisselen. Al met al vreet het tijd om aan voldoende locaties te komen om er een weekend tourtje mee te kunnen vullen. We hebben met z’n drieën inmiddels al diverse reisjes gemaakt naar onder andere België, Duitsland en Luxemburg. Vooral België is het walhalla voor de urbexers. Als je er een beetje oog voor hebt valt het op hoeveel panden er daar eigenlijk leeg staan. Hierdoor is het ook al een paar keer gebeurd dat we, naast de van tevoren geplande locaties, onderweg andere locaties zijn tegengekomen welke ook al bekende urbex locaties bleken te zijn, voorzien dus van een codenaam. Voor ons op dat moment een leuke bonus.

Pas op voor instortingsgevaar

We hebben inmiddels al aardig wat locaties gehad. Kasteeltjes, landhuizen, villa’s, fabrieken, psychiatrische instellingen, verzorgingshuizen, boerderijen etcetera. De één mooier en leuker dan de ander, maar altijd weer spannend om ongezien binnen te komen en niet wetend wat je er gaat aantreffen. Gevaarlijk is het soms ook. Sommige locaties zijn echt bouwvallen met instortingsgevaar, rotte vloeren etcetera. Ook kan het voorkomen dat je er mensen tegenkomt die je liever niet tegenkomt. Redenen genoeg dus om dit soort expedities niet in je uppie te doen.

Urbexers met minder geluk

De mooiste locaties zijn die waar het complete interieur nog aanwezig is en die niet overhoop zijn gehaald door vandalen. Het is bizar om rond te lopen in een huis waar de borden nog op tafel staan, persoonlijke zaken zoals foto’s nog op de planken staan en de kleren nog in de kast liggen alsof de bewoners ieder moment weer kunnen terugkeren.

Met uitzondering van een enkele zijn alle locaties privé-terrein en dus verboden te betreden. Tot nog toe hebben we aardig geluk gehad. Maar ja, we zijn wel een paar keer ‘gesnapt’, ook door de politie. In die gevallen heeft het ons geholpen dat wij natuurlijk wel aardige, charmante ‘jongemannen’ zijn en na ‘sorry’ gezegd te hebben, zette ik dan m’n meest lieve pruillipje op en daar kwamen we dan goed mee weg.  Maar als je de diverse fora op internet leest hebben veel andere urbexers minder geluk gehad en al menig uurtje op het politiebureau mogen doorbrengen.

Wil je weten welke lenzen en camera-instellingen ik gebruik? Lees dan deel 2 over urbex-fotografie.